Popularne nakrycie głowy. Kaptury po XI w. były wykonywane w większości z podszewką (w późniejszych wiekach wyłącznie z podszewką). Nosili je zarówno mieszczanie, jak i osoby z wyższych statusem grup społecznych i rycerstwo.

 Stosowano różne wykroje kapturów, jednak ogólny ich zarys był podobny do kapturów wczesnych. Zszywano je z dwóch głównych prostokątów (lub jednego wydłużonego, bez szwu na górze) oraz wszywano kliny po bokach. Niekiedy były to trójkąty wycinane w specjalny sposób spod części z otworem na twarz, co powodowało, że była ona dodatkowo przedłożona (jak w kapturze z Londynu). Większość posiadała ogony (liripipe). Przyjęło się uważać, że w niektórych krajach długość tego ogona świadczyła o statusie społecznym. Kaptury w XIV i XV w. zaczęły występować w wielu różnych wzorach. Część z nich była kroju „otwartego”, czyli niezszywane z przodu (przyjmuje się, że były do kaptury damskie), część pozostawała w standardowym „zamkniętym” kroju (zszywane z przodu). Od XV w. zarysowuje się również podział pomiędzy kaptury męskie i damskie (w dwóch typach: wspomniane otwarte, oraz tzw. „gremlinki”, z charakterystycznym wycięciem z przodu oraz długim ogonem). Również od XV w. pojawiają się w źródłach ozdobne nacięcia na dole kaptura (niekiedy zaokrąglone – nie mylić z blankowaniem).

Źróła:
F. M. Kelly i R. Schwabe, A short history of costume & armour.
Crowfoot, Elisabeth; Frances Pritchard and Kay Staniland. Textiles and Clothing, c.1150-c.1450. (Medieval Finds from Excavations in London: 4) London: HMSO, 1992